Από
Εσύ, ναι εσύ που έφτιαξες σήμερα το πρωί την τσάντα του παιδιού σου την είδες; Φαντάζομαι έβαλες μέσα φρέσκο νεράκι και φαγάκι, αυτό που με τόσο αγάπη έφτιαξες. Φαντάζομαι είδες αν έχει καθαρή πετσετούλα ή χαρτομάντιλα. Φαντάζομαι ότι όλα μέσα στην τσάντα ήταν δικά σας πραγματάκια σωστά; Και αν λεω αν, καμιά φορά έβρισκες κάτι που δεν σας ανήκει, γιατί εντάξει παιδάκια είναι και κάτι μπορεί να ξεφύγει και να πέσει μέσα στην τσαντούλα, ναι αυτή που εσύ φτιάχνεις, ανοίγεις και κλείνεις κάθε πρωί, αυτή που την πλένεις, την καθαρίζεις και ίσως την κουβαλάς μέχρι τη πόρτα της τάξης, τι κάνεις;
Φαντάζομαι εξηγείς με αγάπη στο παιδάκι σου ότι αυτό που κατά λάθος έπεσε στην τσάντα του, πρέπει πάση θυσία αύριο να επιστραφεί!
Αλλά τελικά να σου πω κάτι; Άλλα φαντάζομαι εγώ, άλλα κάνεις εσύ… γιατί αν τα έκανες όλα αυτά δεν θα υπήρχαν κρούσματα καθημερινά κλεψιάς στα σχολεία! Ναι κλεψιά είναι, αυτό είναι το όνομά της!
Τα μικρά παιδιά δεν γνωρίζουν τι είναι καλό και τι κακό, είναι καθήκον των γονιών να καθοδηγήσουν το παιδί τους να κάνει καλές πράξεις.
Η συμβουλή μου είναι να μιλήσετε στο παιδάκι σας, να του εξηγήσετε τι σημαίνει ιδιοκτησία. Δεν είναι σωστό να το τιμωρήσετε, οφείλετε όμως να του μιλάτε, να του εξηγείτε τα πάντα, να το συμβουλεύετε. Και τελικά αν παρόλα αυτά κάτι βρεθεί στην τσάντα του, να πάτε μαζί να το επιστρέψετε και να ζητήσετε συγγνώμη, δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι η κλεψιά!
Ένας από τους μύθους του Αισώπου που ταιριάζει γάντι σήμερα είναι “Το παιδί που έκλεβε”.
Ένα μικρό παιδί, γυρίζει μια μέρα από το σχολείο στο σπίτι με ένα ξένο μολύβι, η μαμά του το βλέπει και δεν κάνει τίποτα, την επόμενη μέρα γυρίζει με μια κασετίνα, το βλέπει και δε λέει τίποτα ξανά. Το παιδί μεγαλώνει και γίνεται κλέφτης. Κάποια στιγμή τον πιάνουν και πριν παει στο δικαστήριο ζητάει να μιλήσει στη μητέρα του. Εκείνη σκύβει κλάιγοντας να ακούσει τι θα της πει αλλά το παιδί της δαγκώνει το αφτί! Όλοι φωνάζουν και τον ρωτάνε γιατί το έκανε αυτό και ο κλέφτης απαντά ότι αν η μητέρα του τον είχε τιμωρήσει την πρώτη φορά , τώρα δεν θα ήταν στο δικαστήριο!
Με αφορμή όλα τα παραπάνω εμείς σήμερα με τον Γιώργο και τη Ζωή θα δούμε αυτό το βιντεάκι! Σας προτείνω να το δείτε και εσείς και να εξηγήσετε στο παιδί σας το καλό και το κακό! Είναι κρίμα να υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές! Ονειρεύομαι ένα όμορφο μέλλον για τα παιδιά μας, στο χέρι μας είναι λοιπόν και να τους το προσφέρουμε!
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=0l60ESw2Krw]
*Αυτό το κείμενο γράφτηκε εν βρασμώ ψυχής, μέσα σε 2 χρόνια έχουμε “χάσει” στο σχολείο πάρα πολλά πράγματα. Δε με νοιάζουν τόσο αυτά που χάσαμε, όσο η αδιαφορία όλων όσων αντιλαμβάνονται ότι το παιδί τους φέρνει καθημερινά ξένα πράγματα στο σπίτι και δεν τα επιστρέφουν!
Maria's Lil' Men
6 Απριλίου, 2016χιχιχι Καλημέρα Γιούλη, μόλις διάβασα τον τίτλο της ανάρτησης, έτρεξα αμέσως να τη διαβάσω… Καταρχήν να σου πω ότι ελέγχω την τσάντα του (σχεδόν) καθημερινά! Εμείς ζήσαμε αυτό το “φαινόμενο” στις αρχές της σχολικής χρονιάς (νηπιαγωγείο), όταν ο γιος μου, έφερνε στο σπίτι διάφορα μικρό πράγματα πχ μύτες μολυβιών, συνδετήρες, κομμάτια παιχνιδιών κτλ Με την κουβέντα, τους συνεχείς διαλόγους και τα παραδείγματα αλλά και τη συμβολή της δασκάλας του – την οποία ενημέρωσα – αυτή η κακιά συνήθεια, κόπηκε! Βέβαια, δεν επαναπαύομαι, διότι μπορεί να ξανά συμβεί… φιλιά
paixnidaki
6 Απριλίου, 2016καλημέρα Μαρία μου!! Σε όλα τα παιδάκια μπορεί να συμβεί. Μέχρι τα 6 δεν έχουν ακόμα καταλάβει την ιδιοκτησία. Το θέμα όμως είναι με σωστούς χειρισμούς το πρόβλημα να λυθεί! Μπράβο σας λοιπόν που τα καταφέρατε!! Μπράβο μανούλα!!! φιλιά πολλά
marian3dv
6 Απριλίου, 2016Kαλημέρα! Δυστυχώς και εμείς έχουμε χάσει πραγματάκια διάφορα στο σχολείο. Ναι ελέγχουμε τα παιδιά μας για να μην το κάνουν και τα ίδια, αλλά πλέον έχουμε βάλει και κανόνα να μην μεταφέρουμε στο σχολείο τίποτε που να έχει αξία συναισθηματική ή υλική. Μπορώ να πω ότι ξενοιάσαμε κάπως με αυτό το μέτρο. Εύχομαι σύντομα να σας επιστρέψουν όσα χάσατε 🙁
paixnidaki
6 Απριλίου, 2016Καλημέρα! Πολύ σωστός ο κανόνας σας! Τίποτα δεν πρέπει να πήγαινε στο σχολείο αξίας και για άλλους λόγους!
Clelia by Νεράιδες και Δράκοι
6 Απριλίου, 2016Καλημέρα Γιούλη μου! Εμείς ευτυχώς δεν έχουμε τέτοια φαινόμενα ακόμα στον παιδικό σταθμό… Δεν μας αφήνουν κιόλας να κουβαλάμε πράγματα. Κάποια αυτοκόλλητα πηγαινοέρχονται καθημερινά αλλά από ότι μου είπαν τα ανταλλάζουν μεταξύ τους. Του χρόνου που θα είμαστε το νηπιαγωγείο και μετά στο δημοτικό, τρέμω μήπως και συμβαίνουν αυτά! Υπέροχο άρθρο για ένα άσχημο θέμα!!!
paixnidaki
6 Απριλίου, 2016Τυχεροί είστε Κλειώ μου! Εύχομαι να μη σας συμβεί ποτέ! Αν εξαιρέσεις τα γυαλιά ηλίου που τα φόραγαν και ξέχασα εγώ να τα πάρω πίσω, ούτε εμένα κουβαλάνε τίποτα…. σκέψου ότι μας πήραν μέχρι και το παγουρίνο πέρυσι!!!
Natassa
6 Απριλίου, 2016Αυτό με τις κλοπές στα σχολεία είναι πολύ σοβαρό, κι ελπίζω να μη μας τύχει γιατί από του χρόνου θα πάμε νήπια. Στον παιδικό δεν είχαμε κρούσματα κλοπώς, απ όσα ξέρω δηλ γιατί δεν την πάω εγώ εκεί.
elpidatwoboysandhope
6 Απριλίου, 2016δυστυχως για την κλοπη-γιατι πραγαματικα είναι κλοπη- ευθυνεται κυρίως η μαμα… Τα παιδιά σ’ αυτην την ηλικία ειναι σχετικά μικρά για να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς κανουν… Οποτε για μενα φταίει μονο η μαμά… Δηλαδη τι;;; Ανοιγεις την τσάντα του παιδιου σου, βρίσκεις κάτι που δεν ειναι δικό του… και τι σκέφτεσαι… “ααα τι καλά.. η καλη νεραιδα μας έστειλε παγουρινο, παιχνιδι, ρουχο κλπ κλπ..;;;; ” Απααραδεκτη… Το λιγότερο , το στέλνεις πίσω με μια συγνώμη και το σωστότερο.. συζητας με το παιδι σου… και του το εξηγεις..
paixnidaki
6 Απριλίου, 2016Έτσι ακριβώς σκέφτομαι και εγώ ελπίδα μου! Έτσι ακριβώς!
karudotsouflo
6 Απριλίου, 2016Μου ΄χει τύχει… δυστυχώς…
Όταν ο μεγάλος μου ήταν στο προνήπιο. Επειδή είχε κόλλημα με το κόκκινο χρώμα, έπαιρνε τους κόκκινους μαρκαδόρους από το σχολείο.
Τη πρώτη φορά επιστρέψαμε μαζί στο σχολείο και δώσαμε στη δασκάλα τους μαρκαδόρους… ντρεπόταν [πολύ…
Το έκανε όμως και δεύτερη που πήγαμε μαζί πάλι την επόμενη με΄ρα και δώσαμε πάλι πίσω τους μαρκαδόρους εξηγώντας ότι κάναμε λα΄θος κι ότι δε θα ξαναγίνει…
Έγινε όμως και τρίτη φορά…
Τότε του είπα ότι αυτό που κάνει λέγεται κλεψιά… με ρώτησε αν θα έρθει η αστυνομία να τον πάρει αφού είναι πια κλέφτης… (είχαμε μιλήσει για το τι δουλειά κάνει η αστυνομία)
Του είπα πως δε πρόκειται να τον πάρει κανείς από το σπίτι… δε παύει όμως η πράξη του να είναι κακή.. μιλήσαμε γι αυτό χωρίς να τον φοβήσω ή να του πω κάτι τραβηγμένο, μόνο την αλήθεια.
Από τότε δεν το ξανά έκανε ποτέ.
Μαρια
6 Απριλίου, 2016Εχω ακουσει πολλες ιστοριες κι ειχα ακριβως τις ιδιες αποριες. Τελικα κατεληξα σε δυο εκδοχες. Ή ειναι κλεφτρες κι οι μανες ή ειναι αδιαφορες. Γιατι αντε να σου ξεφυγει μια δυο τρεις ανθρωπος εισαι. Μετα ομως; Δεν υπαρχει δικαιολογια.
Geo
6 Απριλίου, 2016Το έζησα στο νηπιαγωγείο όταν ο γιος μου γύρισε σπίτι χωρίς την ολοκαίνουρια ζακέτα του η οποία φυσικά ποτέ δεν βρέθηκε κι ακριβώς εκεί ήταν η ένσταση μου στο ότι η μαμά του παιδιού δεν την επέστρεψε. Ξέρεις πότε την είδα να κρέμεται στο νηπιαγωγείο; Στο τέλος της σχολικής χρονιάς! Ναι καλά διάβασες, την χρησιμοποιησε καλά καλά κι όταν γαριασε την έφερε πίσω! “Βρέθηκε η ζακέτα” μου είπε η δασκάλα. Τι να την κάνω τώρα; της απάντησα και φυσικά ούτε καν την άγγιξα.