Μέρα χωρίς γέλιο είναι χαμένη μέρα
Ο παππούς μου είναι 96 χρονών και αν τον είχατε γνωρίσει θα τον είχατε λατρέψει όπως εγώ!
Τον θυμάμαι πάντα με αγάπη, με γέλιο και χαρά. Δεν τον θυμάμαι ποτέ να μου θυμώνει ή να μου φωνάζει. Όταν ήμουν μικρή τρελαινόμουν να πηγαίνω στο σπίτι του και να τον ακούω. Ο λόγος ήταν ότι μου μίλαγε περισσότερο, πάιζαμε περισσότερο και γελάγαμε συνέχεια! Ότι θέλει ένα παιδί δηλαδή για να μείνεις στην καρδιά και στο μυαλό του για πάντα!
Η ιστορία τρόμου της μαμάς μου και η δική μου αγαπημένη ήταν όταν τον είχε αφήσει να με προσέχει μωρό.. Κοιμήθηκε από το πολύ παιχνίδι στην καρέκλα την ώρα που εγώ είχα βουτήξει μια μπουμπουνιέρα και έγλυφα όλα τα κουφέτα με την ευτυχία όλου του κόσμου ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου . Η μαμά μου ακόμα λέει ¨Θα μπορούσες να είχες πνιγεί!!” και εγώ ακόμα λέω ότι μ αυτόν τον άνθρωπο έχω ζήσει πολλές στιγμές ευτυχίας.
Μου γέλαγε συνέχεια και έλεγε ανέκδοτα! Όταν μεγάλωσα και πήγαινα να τον δω αν μ έβλεπε κατσουφιασμένη μου έλεγε “Μέρα χωρίς γέλιο είναι χαμένη μέρα”.
Νομίζω τον φώναζα από πάντα Γιωργάκη..
Τις σοκολάτες τις τρώγαμε μαζί κρυφά απ όλους και στην τσέπη από το πουκάμισο του είχε πάντα καραμέλες και πολλές χαρτοπετσέτες.
Σε κάποιες διακοπές προσπαθούσε να με μάθει να κάνω μπάνιο και μ έλεγε γοργόνα. Αισθανόμουν ξεχωριστή, μέχρι που κατά τύχη μιλήσαμε όλα τα ξαδέρφια μαζί και ανακαλύψαμε ότι όλες μας έτσι μας φώναζε ο αστείος αυτός παππούς. Και τότε κατάλαβα δεν ξεχώριζε κανέναν μας γιατί και αυτός πάντα παιδί ήταν μέσα του. Ένα αστείο παιδί που λάτρεψα!
Τα ασημένια μαλλιά του τα χτένιζε προσεκτικά και έβαζε ένα γυαλιστικό, που πρέπει να είχε αγοράσει κιβώτια γιατί δεν βλέπω τώρα πια στα σούπερ μάρκετ. Φόραγε πάντα κολώνια και τραγιασκάκι όταν έβγαινε έξω και είχε περπάτημα μάγκικο και αστείο ταυτόχρονα.
Όταν παντρεύτηκα μου έδωσε 2 συμβουλές, η μια ήταν να γελάμε πολύ και δυνατά και την άλλη δεν μπορώ να σας την πω γιατί ναι δεν είναι από τις συμβουλές που συνήθως δίνουν οι παππούδες στα εγγόνια τους, αστεία όμως είναι κ αυτή τελικά μετα από σκέψη.
Αυτό που αγάπησα περισσότερο στον υπέροχο παππού μου ήταν το γέλιο του και ότι δεν μοιάζει με κανέναν. Ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα πάντα και παντού. Η χαρά μέσα στο σπίτι μας.
Τον ήθελαν όλοι πάντα στις παρέες τους γιατί γέλαγαν με τις αστείες ιστορίες του. Και πραγματικά όλες σχεδόν ήταν πολύ αστείες! Ακόμα και το ζεϊμπέκικο που χόρευε στις γιορτές μας, αστείο ήταν κ αυτό.
Το μυστικό που έζησε τόσα πολλά χρόνια έλεγε ότι οφείλεται κυρίως στο γέλιο!
Ο παππούς ο Γιώργος αυτές τις μέρες δίνει μάχη να κρατηθεί στη ζωή, αυτή τη μάχη τη δίνει καιρό τώρα. Κουράστηκε πολύ, το χρώμα του άλλαξε, τα μάτια του δεν είναι αυτά που θυμόμουν. Δεν μπορεί να φάει, δεν μπορεί να πιει, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν μιλάει ούτε περπατάει. Δεν είναι ο παππούς που ήξερα, ούτε λέει αστείες ιστορίες. Κανείς δεν τον καλεί στη γιορτή του να χορέψει ζεϊμπέκικο και το τηλέφωνο του σταμάτησε να λειτουργεί. Ο παππούς μου όμως γελάει ακόμα όταν κοιτάει κάποιον στα μάτια και ας μην καταλαβαίνει ούτε ποιος είναι, ούτε που είναι. Γιατί μέσα του έχει ριζώσει αυτό που πάντα μου έλεγε,
“Μέρα χωρίς γέλιο είναι χαμένη μέρα”
«Κοινοποίησε αν σου άρεσε αλλά απαγορεύεται αυστηρά η αντιγραφή ή αναδημοσίευση μέρος ή όλου του κειμένου και των φωτογραφιών, χωρίς την συναίνεσή μου»
