Παιδί μου κι αν σε ξέχασα εσύ να με θυμάσαι.
Γράφει η Ζωή Μπούζα
Υπάρχει και μια μητέρα που γιορτάζει, όμως δεν μπορεί να το θυμηθεί! Κοιτάζει όλο αγάπη το παιδί της, αλλά το ρωτάει πως το λένε!
Γιατί η αγάπη δεν είναι μνήμη, η αγάπη είναι συναίσθημα που έχει τις ρίζες του στην καρδιά και την ψυχή!
Χάρισε μας ένα like ♥
Πιάνει τρυφερά το χέρι του παιδιού της και του μιλά σιωπηλά. Εκείνο που τόσο πολύ την καταλαβαίνει, γέρνει για λίγο στον κουρασμένο της ώμο! Της χαμογελά με καλοσύνη και της σφίγγει το χέρι με σεβασμό! Ακουμπά το αυτί του πάνω στην καρδιά της, γιατί ένα αυτί που ακούει μπορεί να γίνει φάρμακο σε μια πονεμένη καρδιά! Αισθάνεται να του ψιθυρίζει…
Παιδί μου κι αν κουραστείς να μ’αγαπάς, προσπάθησε να με θυμάσαι!
Κι αν κουραστείς ξανά, πιο πολύ χαμογέλασέ μου κι εγώ θα καταλάβω!
Κι αν απογοητευτείς που σε ρωτάω συνέχεια τα ίδια πράγματα, δείξε μου λίγη κατανόηση!
Εγώ είμαι η μητέρα που ακόμα μυρίζω τη γλυκιά σου μυρωδιά!
Είμαι εγώ η μαμά σου που τα μάτια μου ακόμα βλέπουν την ομορφιά σου.
Τ’ αυτιά μου ακούν τα βήματά σου..
Μπορεί τα βήματά μου να είναι πλέον αργά, αλλά για σένα θα έτρεχα σε αγώνα δρόμου!
Να ξέρεις μέσα μου είμαι εγώ η μαμά που σε λάτρεψε.
Η μαμά που σε κανάκεψε στη ζεστή της αγκαλιά.
Η μάνα που χάρηκε με τις επιτυχίες σου κι έκλαψε όταν σ’έβλεπε να είσαι απογοητευμένος.
Παιδί μου κοίταξε το πρόσωπό μου.
Κοίταξε τα μάτια μου.
Κοίταξέ με είμαι εγώ η μαμά σου που θα σ’αγαπώ για πάντα!!!
Κράτα το
Χάρισε μας ένα Like