Πριν λίγες μέρες πήγαμε στην ωραιότερη παιδική χαρά που έχουμε πάει ποτέ! Εντυπωσιάστηκα με το πόσο καθαρά ήταν και τα παιδιά μου μ όλα αυτά τα φανταστικά παιχνίδια. Ο χώρος ήταν περιφραγμένος, υπήρχε παντού τάπητας για να μη χτυπήσει κάποιο παιδί, πολλά παγκάκια για να ξεκουράζονται για λίγο οι επισκέπτες ενώ τα δέντρα σκέπαζαν φυσικά ολόκληρη την παιδική χαρά.
Δεν θέλαμε να φύγουμε, κανείς δεν ήθελε να φύγει. Τα παιδιά έπαιζαν τόσο όμορφα και οι συνοδοί απολάμβαναν μοναδικές στιγμές παιχνιδιού αλλά και χαλάρωσης!
Ήταν πραγματικά υπέροχα! Μάλιστα ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με το πόσο ωραία έπαιζαν τα μικρά μου που ανέβασα στο Instagram το παρακάτω βίντεο. Ρίξτε μια ματιά εδώ.
Όση ώρα ήμασταν εκεί όμως και παίζαμε ένα αγκαθάκι μ ενοχλούσε. Ένα τόσο δα μικρό αγκαθάκι όλο και μεγάλωνε και έφτασε να γίνει θηρίο και να τα υπερκαλύψει όλα.
Βλέπετε λόγω δουλειάς συζύγου έχουμε ζήσει σε πολλά μέρη στην Ελλάδα. Έχουμε ζήσει στη Ρόδο, στο Κιλκίς, στην Ορεστιάδα και τώρα εδώ και λίγους μήνες στην Αθήνα. Έχουμε πάει σε πάρα πολλές παιδικές χαρές, σε παιδικές χαρές που δεν πήγαμε ξανά γιατί όλα τα παιχνίδια ήταν σπασμένα, σε άλλες γιατί ήταν τόσο βρώμικα που δεν μπορούσες ούτε να καθίσεις και σε άλλες που τα χόρτα ήταν τόσο ψηλά που φοβόμουν ότι μέσα κατοικούν μερικά δεκάδες φίδια. Έτσι καταλήγαμε να παίζουμε στη λιγότερο βρώμικη, στη λιγότερο επικίνδυνη και ο εκνευρισμός όλων μας μεγάλωνε και μεγάλωνε αφού το μόνο που άκουγες ήταν πρόσεχε και πρόσεχε, μη και ξανά μη.
Όταν φύγαμε λοιπόν από την τέλεια παιδική χαρά, τα παιδιά μου πρώτη φορά στα 5 τους χρόνια έκλαιγαν, δεν ήθελαν να φύγουν και γιατί να θέλουν; Είχε όμως σκοτεινιάσει και ο ουρανός και εγώ…
Είχα σκοτεινιάσει γιατί λίγες μέρες πριν είχαμε πάει μια βόλτα και αντικρίσαμε αυτό, την πιο βρώμικη και την πιο επικίνδυνη παιδική χαρά!
αλλά με την πιο όμορφη θέα
Αναγνωρίζω ότι ο ένας δήμος έχει περισσότερα χρήματα από έναν άλλο, τι γίνεται όμως με την καθαριότητα; Τι γίνεται με τα επικίνδυνα πλέον παιχνίδια; Και αν την έχουν εγκαταλείψει αυτή την παιδική χαρά γιατί απλά δεν βγάζουν τα άκρως ακατάλληλα “παιχνίδια” και στη θέση τους να μείνει μόνο χώμα;
Ίσως περιμένουν απλώς ένα παιδί να χτυπήσει άσχημα και τότε όλοι να πουν “ήταν αναμενόμενο, όλοι το περιμέναμε, κάποια στιγμή θα γινόταν”
Και μέσα σ όλες αυτές τις σκέψεις ήρθε ένα τηλέφωνο για να με στεναχωρήσει ακόμα περισσότερο. Ένα τηλέφωνο από μια φίλη μου που με ρώταγε πότε μπορούν να έρθουν στην τέλεια παιδική χαρά για να παίξουν για λίγο και τα δικά της παιδιά; Αποφάσισε να κάνει μια αρκετά μεγάλη απόσταση για να δουν όπως είπε και τα δικά της παιδιά, πως θα έπρεπε να είναι μια παιδική χαρά!
Αλλά αυτά τα παιδιά, όπως και τα δικά μου τόσα χρόνια αξίζουν λιγότερο! Δεν αξίζουν τίποτα για την ακρίβεια! Απλά κάποιοι περιμένουν κάποια στιγμή να γίνουν ένα 3λεπτο θέμα ειδήσεων…
