Από
Δεν θυμάμαι αν σας έχω πει ποτέ ότι ο σύζυγος (Νίκος) είναι στρατιωτικός.
Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα μου το είπε… Μου το είπε και η μαμά του πολλές φορές από κοντά και στο τηλέφωνο… Μου το είπαν και οι δικοί μου ξανά για να το εμπεδωσω.. Και αργότερα μου το είπαν και μου το ξανα είπαν όλοι, μα αλήθεια όλοι, όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μας.
Μου τόνισαν για να μην ξεχάσω ποτέ
- Πόσο δύσκολο είναι να παίρνεις μεταθέσεις
- Πόσο δύσκολο είναι να μετακομιζεις ένα ολόκληρο νοικοκυριό
- Πόσο δύσκολο είναι για τα παιδιά
-Πόσο χρονών είπαμε ότι είναι τα παιδιά; 5,5 ;
-Κατσε τα δύσκολα θα έρθουν αργότερα
-θα κλαίνε, θα χάνουν φίλους θα είναι όλα χάλια
Νομίζω ξέρω ακριβώς τι θα πείτε όλοι μόλις γνωρίσετε μια οικογένεια σαν και τη δική μου.
Συνήθως χαμογελάω αμήχανα, ειδικά αν όλα αυτά τα λένε μπροστά στα παιδιά μου και προσπαθώ μάταια να αλλάξω θέμα.
Μα πού έχετε το μυαλό σας; Αλήθεια θέλω να μου πείτε γιατί τα λέτε όλα αυτά; Ξανά και ξανά;
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που θα μου πουν ήταν επιλογή του άντρα σου. Ήταν και επιλογή δική σου που τον παντρεύτηκες. Ήταν επιλογή σας που γεννήσατε.
Και έπειτα έρχονται και άλλοι που θα μιλήσουν για τεμπέληδες στρατιωτικούς, για αργοσχολους και κρίνουν, μόνο κρίνουν και ξανά κρίνουν. Μιλάνε για μεγάλους μισθούς και ότι θα πάρουν σύνταξη στα 50 τους (!) Είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια παραπληροφόρηση;
Αυτές τις μέρες βγαίνουν οι μεταθέσεις των στρατιωτικών. Οικογένειες μπορεί να χωριστούν, φιλίες θα χαθούν, άνθρωποι που έχουμε στην καθημερινότητα μας ίσως να χαθούν για πάντα.
Ολόκληρες οικογένειες ξανά μαθαίνουν κάθε 3 ή 4 χρόνια το δρόμο για το σχολείο, το δρόμο για τη δουλειά, το δρόμο για τον φούρνο. Και κάθε 3 ή 4 χρόνια χάνονται στο δρόμο, μπορεί και στη γειτονιά σου και δεν ξέρουν να γυρίσουν στο σπίτι τους.
Σπίτι τους; Το προσωρινό σπίτι τους εννοώ. Αυτό που ποτέ δεν είναι δικό τους. Σ αυτό που τα παιδιά κλαίνε για μήνες μετά από κάθε μετάθεση για τους φίλους που έχασαν, για το σχολείο και τους συμμαθητές τους. Και οι γονείς πρέπει να συγκρατησουν τα δικά τους δάκρυα για όλους όσους αγάπησαν και να ηρεμήσουν τα παιδιά τους λέγοντας τους τη μισή αλήθεια ότι κάποτε θα ξαναβρεθούμε ή ότι θα ξαναπάμε με μετάθεση εκεί, λες και μπορούμε να ξέρουμε τι μας ξημερώνει.
Και τελικά ναι, δίκιο έχουν όλοι όσοι μας τα έλεγαν και μας τα λένε, είναι δύσκολα, είναι πολύ δύσκολα. Μόνο που αυτές οι οικογένειες που ξέρω εγώ, γεννιούνται ξανά μέσα από τις στάχτες τους. Τα παιδιά τους τα καταφέρνουν περίφημα και ας μετακομίζουν μια μέρα πριν τον αγιασμό των σχολείων. Κοινωνικοποιούνται πανεύκολα, κάνουν φίλες και φίλους και πάλι από την αρχή, μόνο που αν τα ρωτήσεις από που είναι θα σου απαντήσουν από την Ελλάδα!
Και τελικά ναι, επιλογή μας ήταν για όλα , όσο επέλεξες να αγαπήσεις και εσύ τον σύντροφό σου και όσο μπορεί ένα παιδί στα 18 του να επιλέξει το επάγγελμα του.
Ο Νίκος ομως και ο κάθε Νίκος που ξέρω αγαπάει αυτό που κάνει! Είναι περήφανος για όλα όσα του συμβαίνουν και αν ζούσε ξανά από την αρχή όλα ίδια θα τα έκανε. Εσύ θα έκανες τις ίδιες επιλογές;
Δημήτρης Μ.
23 Μαΐου, 2016Πολύ καλά τα λες… Καλό κουράγιο σε όλους σας τέτοια εποχή… Είμαι και εγώ γιος στρατιωτικού και μπορώ να καταλάβω απόλυτα πως νιώθουν τα παιδιά σας :D. Ένα αντίστοιχο άρθρο: http://www.ijim.eu/anisychies/o-gios-enos-stratiotikou-grafi-gia-to-ti-tou-sterise-i-ypiresia/
Γιώτα Λημ
24 Μαΐου, 2016Ως κόρη στρατιωτικού μπορώ να σχολιάσω μόνο από την πλευρά του παιδιου….Δυσκολο!!! Πολύ δυσκολο!!!! Μου έδωσες ιδέα για ανάρτηση…και μου ξέθαψες αναμνήσεις στενάχωρες……..Ουφ……Περιμένετε μετάθεση φέτος;
Chris MacGyver
24 Μαΐου, 2016Τι να πούμε κι εμείς… που περιμένουμε μια μετάθεση εδώ και δέκα χρόνια… και καίμε τη ζωή μας στην άκρη του Αιγαίου, τέρμα Θεού-αρχές Αλλάχ… να λέτε δόξα τω Θεώ που μετατίθεστε ανά 4 χρόνια… γιατί άλλοι περιμένουν 10, 12 ακόμη και λόγος να γίνεται για 15ετία… ας ήσασταν χώρια λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων για μια 5ετία και να βλεπόσαστε μόνο σε άδειες… να ετοιμάζετε με αιματηρές οικονομίες ένα σπίτι που θα χαρείτε 5 ως 7 χρόνια στα 35 χρόνια υπηρεσίας… ταυτόχρονα οικονομίες για αγορά αυτοκινήτου και για γάμο… με καμία άλλη πηγή εσόδων πέραν των επαγγελματικών πόρων και καμία διευκόλυνση ούτε σε ενοίκια (είναι και οι ευνοημένοι που κατοικούν σε ΣΟΑ/ΣΟΜΥ/ΣΟΕΠΟΠ) ούτε σε εισιτήρια (από 4 Κ.Ε. το χρόνο, μόνο μία ακτοπλοϊκή), και με έξτρα βάρος τη φορολογική πολιτική του κράτους… Συλλογιστείτε τα και πείτε μου, τι προτιμάτε;;;
'Katerina Falara
24 Μαΐου, 2016Μπορεί να είναι κουραστική, ίσως και να γκρινιάζουμε κάποιες φορές για το συνεχόμενο πακετάρισμα, αλλά είναι η ζωή μας και πραγματικά την αγαπάμε. Είναι μια ζωή που μας μαθαίνει να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα εξαιρετικά γρήγορα και να είμαστε δυνατοί…και αυτό είναι πραγματικά πολύτιμο. Και σας μιλάω από την πλευρά της συζύγου στρατιωτικού που μετατίθεται κάθε 2 χρόνια(μόνο μια φορά μείναμε κάπου 3 χρόνια και χαιρόμασταν)…9 μεταθέσεις σε 19 χρόνια υπηρεσίας και περιμένουμε άλλη μια φέτος!!! Κουράγιο σε όλους μας…και με χαμόγελο!!!
Anna
24 Μαΐου, 2016Μου θυμίζεις τη μητέρα μου, κάθε φορά που τυχαίνει να αναφερθούμε στο παρελθόν και στις μεταθέσεις, προσπαθεί στο τέλος της συζήτησης να δώσει ένα νοσταλγικό/αισιοδοξο τόνο του τύπου ‘ναι, αλλά ωραία δε περάσαμε’ ; Ή απάντηση μου είναι ‘για σένα που το επέλεξες φαντάζομαι πως ναι, εγώ πάλι όχι’. Μέχρι τα 18-20 όταν με ρωτούσαν πως ήταν ή ζωή μου ως παιδί στρατιωτικού αναμασουσα κι εγώ την ίδια καραμέλα -με έκανε ευπροσάρμοστη, γνώρισα κόσμο, ήταν μία ωραία εμπειρία, είδα πολλά πράγματα μπλα μπλα μπλα. Ή αλήθεια βρίσκεται πολύ μακριά από αυτό. Δε θα μπω στη διαδικασία του να απαριθμησω το πώς οι αποφάσεις/επιλογες των γονιών μου, ως απόρροια της δουλειάς του πατέρα μου, επηρέασαν την παιδική/εφηβικη μου ηλικία (άρα και έως ένα βαθμό και την ενήλικη ζωή μου), καθώς ο καθένας μας έχει τη ‘δικη του ιστορία ‘. Θα πω όμως ότι εύχομαι οι γονείς μου να είχαν κάνει άλλες επιλογές, θα προτιμούσα πχ. να μην έχω αλλάξει ας πούμε σχολείο 3ς φορές μέσα στην ίδια χρονιά.Θα προτιμούσα ακόμα και να με είχε μεγαλώσει ή γιαγιά μου για κάποια χρόνια. Πολλά θα προτιμούσα, αλλά ποτέ δεν ερωτηθηκα. Μην έχετε τις αυταπάτες λοιπον ότι στο μέλλον τα παιδιά σας δε θα σας καταλογίσουν τις ευθύνες που σας αντιστοιχούν. Ίσως όχι στα 15, στα 20 και στα 25. Κάποια στιγμή όμως θα δείτε πως αυτός ο τρόπος ζωής έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες τόσο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού σας όσο και στη μεταξύ σας σχέση. Φιλικά.
Samm
24 Μαΐου, 2016Δεν ειμαι κορη στρατιωτικου, και για να πω την αληθεια, ποτε δεν θα τολμουσα να κρινω την αποφαση μιας οικογενιας για τον δρομο που θα παρει. Ειμαι ομως κορη απο μια οικογενια που ειχε στο προγραμμα της την μετακομηση το αργοτερο καθε δυο χρονια, παντα λογο του επαγγελματος. Μεχρι τα 17 ειχαμε αλλαξει 12 φορες το σπιτι. Συμφωνω απολλυτα με την Αννα, οι επιλογες γινονται παντα απο τους γονεις, και ενω οι ιδιοι εχουν ενα παρελθων με νοσταλγικες αναμνησεις, μας παρακρατουν ιδιες εμπειριες. Ακομη με πιανει πνιξιμο οταν βλεπω ατομα που ειναι φιλοι απο παιδια, και οι γονεις μου εχουν παιδικους φιλους, μονο τα παιδια τους δυστυχως οχι. Και παλι, δεν κρινω, αλλα βγαλτε τα ροζ γυαλια, και μην κοροιδευετε, οχι μονο τον εαυτο σας αλλα πιο κυριοτερο, μην κοροιδευετε τα παιδια σας.
Anna
24 Μαΐου, 2016Αυτό το ‘πνιξιμο’ που λες κάποιες φορές το νιώθω κι εγώ. Οι δικοί μου γονείς μέχρι και σήμερα φοράνε τα ίδια ροζ γυαλιά, πράγμα το οποίο είναι και ‘ανθρωπινο’ καθώς αυτό λειτουργεί ως μηχανισμός διαχείρισης των σκέψεων και των συναισθημάτων τους. Είναι πικρό ως γονέας να αναγνωρίσεις και να αποδεχθείς τη βαρύτητα και τις επιπτώσεις που έφεραν παλαιότερες επιλογές σου, καθώς έτσι αυτο-ακυρωνεσαι. Είναι προτιμότερο να τα πασπαλιζεις όλα με λίγη νοσταλγία και να νομίζεις πως ετσι δίνεις στα παιδιά σου μαθήματα ζωής, αυτονομίας και ανεξαρτησίας. Διότι αν δεν αλλάξεις 11 σχολεία δε θα χτισεις χαρακτήρα και πρέπει να είσαι και ευγνώμων για αυτά τα μαθήματα ζωής 😀
jim40
24 Μαΐου, 2016Σε καταλαβαίνω. Ήμουν στην θέση σου
Μαρία
24 Μαΐου, 2016Ούτε μπορώ να φανταστώ πως είναι η ζωή ενός στρατιωτικού. Η θετική πλευρά είναι όμως ότι μαθαίνετε νέα μέρη και νέους ανθρώπους. Παντού υπάρχουν δυσκολίες. Αλλού περισσότερες αλλού λιγότερες.
Eleftheria Bogioglou
30 Μαΐου, 2016Υπάρχει παραπληροφόρηση όντως. Και γι’αυτό καλά κάνεις και χαίρομαι που θίγεις το συγκεκριμένο θέμα μέσα από την ανάρτησή σου.
Ελινα
13 Ιουνίου, 2016Ως κόρη αεροπορου της Πολ.Αεροπορίας, γνωρίζω απολύτως πώς αισθάνεσαι. Κι εμείς όλη η οικογένεια μαζί πάντα και παντού. Μεταθέσεις αρκετές. Όλο το νυκοκοιριο ξεσηκωμός. Δεν διστασαμε ποτέ να βαρυγκομησουμε. Όπου τον στελνανε τον πατέρα μου, τον ακολουθούσαμε πάντα ενωμένοι και αγαπημένοι. Χαίρομαι γιατί μέσα από κάθε τέτοια εμπειρία αλλαγής κερδίζαμε εμπειρίες ζωής, όμορφες εικόνες και στιγμές, φίλους. Με τα σχολειά ήταν λίγο δύσκολο. Χρόνια που δεν θα άλλαζα με τίποτα!!