Από
Μαμά δεν έχω φίλους! Δεν με παίζει κανένας στο σχολείο!
Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ το άκουσα αυτό πέρυσι. Μόλις είχαμε μετακομίσει από την Ορεστιάδα στην Αθήνα και περνούσα μια άσχημη κατάσταση. Είχα πελαγώσει με τις κούτες, είχα πελαγώσει με το σχολείο που δεν θύμιζε σε τίποτα το γλυκό μικρό σχολείο με κήπο της παλιάς μας γειτονιάς. Είχα αγχωθεί να τα κάνω όλα. Ειδικά ο Γιώργος επηρεάστηκε περισσότερο. Ήμουν τόσο τυφλή που δεν το κατάλαβα αμέσως. Στροβιλιζόμουν γύρω από τις κούτες και τον εαυτό μου που δεν είχα μάτια για τίποτα άλλο.
Και το παιδί πήγε στο σχολείο και κλείστηκε στον εαυτό του, δεν έκανε κανέναν φίλο για πολλούς μήνες και μου έκανε παράπονα “Μαμά δεν έχω φίλους! Δεν με παίζει κανένας στο σχολείο! ” και δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω. Στεναχωριόμουν και έριχνα ευθύνες στην μετακόμιση και στη ζωή του Στρατιωτικού μπαμπά μας.
Κάποια στιγμή ευτυχώς ξύπνησα από τον λήθαργο γιατί κακά τα ψέμματα λήθαργος ήταν! Και τα είδα όλα αλλιώς.
Αν η μαμά δεν είναι καλά πώς θα είναι το παιδί;
Αν η μαμά δεν δείχνει ενθουσιασμένη με το σχολείο (και ας μην είναι.. ) πώς θα νιώθει το παιδί καλά, όταν η μαμά του φεύγει και το αφήνει;)
Αν η μαμά δεν συμπαθεί τη δασκάλα πώς θα τη συμπαθήσει το παιδί;
Αν η μαμά δεν είναι καλά πώς θα κάνει φίλους το παιδί;
και τελικά 1000 αν που μια μαμά με θλίψη, με κατάθλιψη, με σκοτούρες και προβλήματα δεν τα καταλαβαίνει.
Έκανα μια στροφή 360 μοιρών για να μην ξανακούσω Μαμά δεν έχω φίλους! Δεν με παίζει κανένας στο σχολείο!
Βοήθησα τα παιδιά μου και όλα έγιναν αλλιώς, ο Γιώργος έκανε φίλους και η Ζωή έκανε περισσότερες φίλες! Και φέτος που άλλαξαν ξανά σχολείο τα ταλαιπωρημένα μου παιδάκια είναι όλα αλλιώς γιατί και εγώ είμαι αλλιώς.
Ξέρετε τι έκανα για να μην ακούσω ξανά ” Μαμά δεν έχω φίλους! Δεν με παίζει κανένας στο σχολείο! ”
♥ Έδειξα μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά όταν λέμε μεγάλο , πολύ μεγάλο ενθουσιάσμο για το νέο σχολείο. Μίλαγα μπροστά στα παιδιά και σε άλλους, για το πόσο χαρούμενη ήμουν που πήγαν σ ένα τόσο όμορφο σχολείο. Στην πραγματικότητα το παλιό μας σχολείο έχει ελάχιστες διαφορές από το νέο, αλλά τα παιδιά μου ήταν ενθουσιασμένα που ήμουν και εγώ.
♥ Μίλησα στα παιδιά με τα καλύτερα λόγια για τις δασκάλες μας. Μιλούσα με τόσο θερμά λόγια για εκείνες στο σπίτι, που σιγά σιγά άρχισαν και αυτά να λένε πόσο τους άρεσαν οι νέες τους δασκάλες. Στην πραγματικότητα και οι παλιές μας δασκάλες, υπέροχες ήταν και αυτές , αλλά δεν το είχα πει ποτέ στο παιδιά μου με τόσο ενθουσιασμό.
♥ Ξεκινήσαμε τους τελευταίους μήνες να βγαίνουμε περισσότερο έξω, να πηγαίνουμε στην παιδική χαρά, να συναντιόμαστε με φίλους με παιδιά, να πηγαίνουμε βόλτες. Αυτή η αλλαγή έγινε εξαιτίας μου. Αισθανόμουν καλύτερα και ήθελα να βγαίνουμε περισσότερο. Τους πρώτους μήνες της μετακόμισης αισθανόμουν απαίσια και είχαμε κλειστεί στο σπίτι. Καμιά φορά είναι αρκετή μια βόλτα με τα πόδια μέχρι το κέντρο της πόλης που ζούμε ή το κοντινότερο πάρκο!
♥ Έγραψα τα παιδιά σε πολλές δραστηρίοτητες. Ο Γιώργος φέτος γράφτηκε σε Taekwondo , η Ζωή μπαλέτο και οι 2 μαζί κολυμβητήριο! Γνωρίζουν τόσα πολλά παιδιά, παίζουν, μιλάνε και γελάνε καθημερινά που είναι απίστευτη η διαφορά τους με πέρυσι. Και η χαρά τους ακόμα μεγαλύτερη!!
♥ Προσπαθούσα και προσπαθώ καθημερινά να τους τονώσω την αυτοπεποίθηση. Οι φράσεις που χρησιμοποιώ είναι “Πόσο καλό παιδί είσαι” , “αν ήμουν παιδάκι θα ήθελα πάρα πολύ να σε είχα φίλο”, “πρέπει να αισθάνεσαι περήφανος που προσαρμόστηκες τόσο εύκολα και γρήγορα στο νέο σου σχολείο”, “είμαι τόσο χαρούμενη που βρήκες έναν φίλο”, “΄τι όμορφα που παίζεις με τα άλλα παιδιά”
♥ Αυτό που μένει να κάνω για να βοηθήσω τα παιδιά μου να βρουν φίλους, είναι να καλέσω επιτέλους στο σπίτι μας, εκείνη την κυρία που περιμένουμε μαζί κάθε μέρα έξω από την πόρτα του σχολείου . Και να καλέσω επίσης και τους συμμαθητές που παίζουν περισσότερο στο σχολείο τα παιδιά μου, στο σπίτι μας.
Φέτος νιώθω καλά, είμαι χαρούμενη! Είμαι πολύ χαρούμενη! Τα παιδιά μου έκαναν φίλους και δε νομίζω να ακούσω ξανά Μαμά δεν έχω φίλους! Δεν με παίζει κανένας στο σχολείο!
Αφορμή για να γράψω τη συγκεκριμένη ανάρτηση ήταν μια μαμά φέτος που γνώρισα στο σχολείο. Την πρώτη εβδομάδα κάθε μέρα καθόταν στο παγκάκι του σχολείου και περίμενε μέχρι να φύγουν όλα τα παιδιά με τους γονείς τους. Κάθε φορά που περνούσε ένα παιδάκι έπιανε κουβέντα στη μαμά του και τη ρώταγε σε ποια τάξη πηγαίνει το παιδί της. Στη συνέχεια γνώριζε τα παιδάκια μεταξύ τους και έλεγε πόσο πολύ χαρούμενη είναι που γνώρισε έναν ακόμα φίλο του παιδιού της!
Την πρώτη μέρα της χαμογέλασα και γνωριστήκαμε, την πέμπτη μέρα τη λάτρεψα αλήθεια σας λεω! Λάτρεψα μια μαμά που θέλει το παιδάκι της να περνάει καλά. Που δεν την ένοιαξε αν κάποιος θα την κακοχαρακτηρίσει,θα την πει ενοχλητική ή κάτι άλλο. Που είχε το θάρρος και γέλασε πρώτη, που είπε μια καλημέρα! Τη λάτρεψα γιατί αυτό το παράδειγμα έδωσε στο μικρό της, χαμογελάμε για να μας χαμογελάσουν, μιλάμε για να μας μιλήσουν, δείχνουμε ενδιαφέρον για να μας δείξουν!
Διάβασε επίσης (κάνε κλικ στις εικόνες)
«Κοινοποίησε αν σου άρεσε αλλά απαγορεύεται αυστηρά η αντιγραφή ή αναδημοσίευση μέρος ή όλου του κειμένου και των φωτογραφιών, χωρίς την συναίνεσή μου»
Τι πιστεύετε;