Πώς να κάνεις ένα παιδί ρατσιστή, ένα παιδί ενός ανώτερου θεού!

Τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας, η εικόνα μας, είμαστε εμείς σε μικρογραφία. Ο τρόπος που γελάνε, ο τρόπος που μιλάνε, ο τρόπος που παίζουν, ο τρόπος ακόμα και που κοιτάνε τους άλλους.

Ένα παιδί δεν γεννιέται ρατσιστής, για την ακρίβεια κανένας δεν γεννήθηκε ρατσιστής, έγινε από τους γονείς του, έγινε από το περιβάλλον του και ζει μέσα στη μιζέρια του.

Πριν λίγο καιρό μια μητέρα πήγε με το μικρό της παιδάκι σε μια παιδική χαρά κάπου στην Ισπανία και αυτό που αντιμετώπισε ήταν συγκλονιστικό από όποια πλευρά και αν το δούμε.

Το μικρό αγοράκι ήθελε απλώς να παίξει στην παιδική χαρά, αλλά τα υπόλοιπα παιδιά δεν το άφησαν, για την ακρίβεια του φώναζαν, το έσπρωχναν, το έλεγαν μαϊμού μέχρι που το χτύπησαν μπροστά στα μάτια της μαμάς του, 2 φορές!

Η μητέρα του μικρού αγοριού ήταν ήρεμη, συγκλονιστικά ήρεμη, ήταν μάλλον κάτι  φυσιολογικό αυτό που της συνέβαινε, σαν να το ζούσε κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό. Απομάκρυνε αρχικά το μωρό της από την τσουλήθρα και το πήγε σε μια γωνίτσα, μήπως και κερδίσει λίγα λεπτά παιχνιδιού. Τα υπόλοιπα παιδιά όμως απλά δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι αυτό το συγκεκριμένο παιδί ήταν ακόμα εκεί και έπαιζε και συνέχισαν το ίδιο άσχημο τροπάριο.

Νομίζω πως αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο θα έβγαινα από τα ρούχα μου, θα φώναζα, θα έβριζα τους γονείς τους, θα γινόμουν ταύρος σε υαλοπωλείο, αλλά η μητέρα του μικρού αγοριού απλώς έφυγε. Έπιασε το μωρό της από το μικρό του χεράκι και απλά έφυγε.

Στην παιδική χαρά εκείνη την ώρα βρίσκονταν και γονείς, μπορεί κάποιοι μάλιστα να ήταν και οι γονείς των συγκεκριμένων παιδιών, μπορεί και όχι. Αυτοί λοιπόν οι γονείς δεν ανακατεύτηκαν, συνέχισαν με απάθεια να κουνάνε πέρα δώθε τα παιδιά τους, συνέχισαν ακάθεκτοι να σερφάρουν στο internet, συνέχισαν να μιλάνε με άλλους γονείς. Μπορεί, ποιός ξέρει, να ανέλυαν τις τέλειες παιδαγωγικές μεθόδους που εφαρμόζουν στο σπίτι τους με μεγάλη επιτυχία, μπορεί απλώς να έλεγαν τι θα μαγειρέψουν. Αυτοί οι ανώτεροι γονείς, εκείνη την μέρα στην παιδική χαρά, έδωσαν ένα “καλό μάθημα” στα ανώτερα παιδιά τους. Τους έδειξαν πως είναι να είσαι ρατσιστής!  Οι υπόλοιποι που δεν ήταν τα δικά τους παιδιά αυτά που φώναζαν και χτύπαγαν, έδωσαν επίσης ένα καλό μάθημα στα παιδιά τους. Τους έμαθαν πως αν βλέπουν παραβατικές συμπεριφορές, δεν τρέχει τίποτα, συνέχισε να παίζεις παιδί μου, μην ασχολείσαι, μη σε νοιάζει, κλείσε τα μάτια σου και αδιαφόρησε.

Η καρδιά μου σκάει από λύπη κα οργή, είμαι θυμωμένη που δεν βρέθηκε ένας Άνθρωπος να σταματήσει αυτά τα παιδιά, να βρίσει τους γονείς όλους εκεί πέρα και να δώσει την ευκαιρία σ ένα μικρό παιδάκι να χαρεί το παιχνίδι, να νιώσει άνθρωπος και όχι μαϊμού.

Γεννάμε ανθρώπους, τους μεγαλώνουμε, ασχολούμαστε με τόσα περιττά πράγματα, ας ασχοληθούμε και με την ψυχή τους. Ας φτιάξουμε το μέλλον που μας αξίζει. Αντιδράστε σε κάθε αδικία, βοηθήστε όπου μπορείτε και μην κλείνετε απλώς τα μάτια. Έτυχε να γεννηθούμε εκεί που γεννηθήκαμε, έτυχε απλώς έτυχε, αυτό να θυμάστε.

Δείτε το παρακάτω βίντεο, ο κύριος τα λέει πολύ καλύτερα από εμένα και θα δείτε και τη σκηνή στην παιδική χαρά.

Γιούλη

ρατσισμόςσκέψεις μαμάς