ΑπόΔιαβάστε τι έκανε μια τάξη νηπιαγωγείου, όταν κάποιος δηλητηρίασε με φόλα τον σκύλο τους
Πριν λίγες μέρες διάβασα στο Facebook – προφίλ της νηπιαγωγού Μαριέλ Π. Κοκοσίδου, από το Νηπιαγωγείο στο χωριό Βαλτοτόπι των Σερρών, κάτι που με στεναχώρησε πάρα πολύ. Η τάξη της Μαριέλ φέτος είχε υπό την προστασία της ένα σκυλάκι τον Ρεξ, τον αγαπούσαν με αγάπη αγνή, έπαιζαν μαζί του και τον τάιζαν. Όλη η τάξη είχε δεθεί μαζί του, μέχρι που κάποιος σκότωσε το σκυλάκι τους. Ο Ρεξ φολιάστηκε από φυτοφάρμακο σε φαγητό. Ένα ανυπεράσπιστο ζώο έφαγε φόλα και πέθανε με τον πιο επίπονο τρόπο.
Τα παιδιά πήραν ένα από τα πιο σκληρά μαθήματα ζωής, βίωσαν την κακία και είδαν ένα από τα πιο άσχημα πρόσωπα του ανθρώπου. Η Μαριέλ όμως όλη τη χρονιά τους έδωσε το σημαντικότερο μάθημα της ζωής τους, τα έμαθε να αγαπούν τον αδύναμο, να τον προστατεύουν, να νοιάζονται, να είναι άνευ όρων φίλοι. Όταν ο Ρεξ έχασε τη ζωή του από φόλα, όλα τα παιδιά έγιναν μια ομάδα που συνδέθηκε για πάντα και είμαι σίγουρη ότι όταν θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά θα γίνουν σωστοί Άνθρωποι με ευαισθησίες , με προσφορά στον συνάνθρωπό τους και στα ζωά.
Σας μεταφέρω αυτούσια την ανάρτηση της νηπιαγωγού, με την άδειά της φυσικά, και σας αφήνω να δείτε για λίγο τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών.
—————————————————–
Σήμερα (10/06/2016) το μάθημα στο Νηπιαγωγείο μας ήταν το ίδιο… αλλά λιγάκι διαφορετικό. Δεν αφορούσε στην αλφάβητο, στους αριθμούς, μήτε στο καλοκαίρι και τη θάλασσα, ούτε προτεραιότητά μας ήταν η πρόβα της εορτής λήξης του σχολικού έτους ή κάποια σχετική χειροτεχνία.
Σήμερα αφιερώσαμε μια μέρα στις αναμνήσεις μας από την καθημερινότητα του σχολείου. Τις όμορφες, τις δύσκολες, τις αστείες, τις σούπερ, τις αδιάφορες, τις έτσι κι έτσι.
Και μία επιπλέον.
Μια ανάμνηση που δεν αφορούσε εμάς τους ίδιους άμεσα. Δεν ήταν κάτι που εμείς πράξαμε, αλλά κάτι που κάποιος τρίτος έκανε και επηρέασε καταλυτικά το σύνολο των ατομικών και συλλογικών μας αναμνήσεων κατά τη διάρκεια της χρονιάς.
Η ανάμνηση αυτή, ήταν ο θάνατος του σκύλου μας. Του ΡΕΞ.
Η απώλεια αυτή, καθώς και ο λόγος που προκάλεσε αυτό το γεγονός συνέβαλε στη δημιουργία μιας αλυσιδωτής-αρνητικής-αντίδρασης σε μια σειρά δικών μας αναμνήσεων.
Κάποιος ακύρωσε τις στιγμές που ζήσαμε με τον σκύλο μας.
Κάποιος ακύρωσε τον φίλο μας.
Κάποιος ακύρωσε τον σκύλο-φίλο μας που εμείς αγαπούσαμε.
Κάποιος ακύρωσε την αγάπη μας.
Εμείς δεν τον πειράξαμε ποτέ.
Εσύ (άγνωστε), γιατί;
Είναι πολύ δύσκολο να δίνω τέτοιες απαντήσεις στους μαθητές/τριές μου. Καμιά φορά τα συναισθήματα υπερβάλλουν τα λόγια. Άλλωστε δεν ξέρω την απάντηση. Ευτυχώς, τα παιδιά αμβλύνουν τέτοιες άβολες στιγμές και απαντούν μόνα τους. Κι εγώ ακούω και καταγράφω. Παρατηρητής πλέον σε ένα διάλογο με ροή, συνέχεια και επιχειρηματολογία.
Υπερήφανη για τα παιδιά μου. Όχι υπερήφανη για τον κόσμο που θα στείλω τα παιδιά μου, τώρα που το σχολείο κλείνει. Τι θα γίνει από εδώ και έπειτα; Θα θυμούνται ακόμα ή θα μάθουν, όπως οι πιο πολλοί από εμάς, να ξεχνούν αβίαστα (μετά από επανάληψη) ό,τι σημαντικό συμβαίνει στη ζωή;
Στήσαμε ένα ταμπλό στην τάξη. Καρφιτσώθηκαν οι αναμνήσεις μας. Ενθουσιασμένα τα παιδιά περιέγραφαν σε κάθε φωτογραφία πότε-που-τι κάναμε.
Μια φωτογραφία έμεινε κάτω στο πάτωμα.
Ένα παιδί την σήκωσε!
– Ο ΡΕΞ κυρία! Ο ΡΕΞ μας!
– Τι θα κάνουμε άραγε με αυτήν την φωτογραφία παιδιά; (ρώτησα)
Μια παύση μερικών δευτερολέπτων.
– Θα την βάλουμε στο ταμπλό κυρία, μαζί με τις άλλες φωτογραφίες. Είναι μια ανάμνηση ο ΡΕΞ!
Ένα τέταρτο προσπαθούσαμε να βρούμε που θα μπει η φωτογραφία του ΡΕΞ. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, στην άκρη… στο κέντρο τελικά.
Σημαντική ανάμνηση για εμάς.
Για εσάς ίσως όχι.
Δεν ξέρατε τον ΡΕΞ.
Εμείς ναι.
Μας αρκεί.
(Κάναμε και ζωγραφιά την αγαπημένη μας ανάμνηση. Οι φωτογραφίες στο ταμπλό αλλά και σε όλο τον χώρο του Νηπιαγωγείου μας, όπου αναρτήσαμε σχετικό υλικό, ήταν πάνω από 80. Εμείς διαλέξαμε μία. Παρακαλώ δείτε)
_________________________________________________
Από την ημέρα που το διάβασα συγκινήθηκα πάρα πολύ, δάκρυσα για αυτά τα παιδιά και μίσησα αυτόν που έριξε φόλα και στέρησε τη ζωή από ένα ανυπεράσπιστο ζωό.
Σκέφτηκα όλους τους ανθρώπους που ξέρω και έχουν σκύλο ή γάτα ή κάποιο άλλο κατοικίδιο, πόσο πολύ λατρεύουν τα ζωάκια τους. Είναι μέλη της οικογένειάς τους κυριολεκτικά, είναι μέλη της παρέας και της συντροφιάς τους, και ξαφνικά τα χάνουν όλα. Όχι από φυσικά αίτια αλλά από ανθρώπινο χέρι που χωρίς καμία σκέψη πετάει μια φόλα. Κάνει μια εγκληματική ενέργεια και δεν τιμωρείται ποτέ!
Μακάρι να μάθουμε όλοι στα παιδιά μας, είτε είμαστε εκπαιδευτικοί, είτε γονείς να φέρονται με αγάπη στα ζωά, να τα προστατεύουν και να σέβονται τα δικαιώματά τους! Μακάρι όλοι μας να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Μαριέλ.
Συγχαρητήρια Μαριέλ να είσαι πάντα δίπλα στους μικρούς μαθητές σου και να τους μαθαίνεις να αγαπούν και είμαι σίγουρη ότι θα θυμούνται όλα όσα τους έμαθες και θα είσαι υπερήφανη για πάντα! Όσο για εμένα είμαι πολύ περήφανη, χάρηκα που σε γνώρισα έστω και με τόσο άσχημο τρόπο γιατί Μαριέλ σήμερα μου έδωσες την ελπίδα που έχω ανάγκη σαν άνθρωπος.
«Απαγορεύεται αυστηρά η αντιγραφή ή αναδημοσίευση μέρος ή όλου του κειμένου και των φωτογραφιών, χωρίς την συναίνεσή μου»
karudotsouflo
20 Ιουνίου, 2016Με συγκίνησαν απίστευτα οι ζωγραφιές!!!!!όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματα πάνω στο χαρτί! απίστευτο!
Πως η λύπη κι ο πόνος παίρνει μορφή…..