Από
Σήμερα η Ζωή ανακάλυψε μια γαλάζια κουβερτούλα στην ντουλάπα, την έβγαλε, την κοίταξε προσεκτικά και με ρώτησε αν μπορεί να σκεπάζει τις κούκλες της μ αυτή.
Η γαλάζια κουβερτούλα ήταν μια αγορά που είχα κάνει αφού γέννησα. Ήθελα μια μέρα να βγω έξω μόνη μου, χωρίς άντρα και παιδιά, και είχα καταλήξει σ ένα βρεφικό κατάστημα να αγοράζω βελουτέ μικρές κουβερτούλες, μια ροζ και μια γαλάζια. Γύρισα στο σπίτι όλο τύψεις που είχα αφήσει τα βρεφάκια μου 1 ώρα με τον μπαμπά τους και έπλυνα, στέγνωσα και σιδέρωσα τις κουβερτούλες μας.
Το απόγευμα της επόμενης μέρας, έβαλα τα βρεφάκια μου πάνω στο κρεβάτι μου και τα σκέπασα και τα δυο με τη γαλάζια κουβερτούλα του Γιώργου. Χώραγαν και τα δυο, ήταν τόσο πολύ μικρά μωρά, τα σκέπαζε μια κουβέρτα και αυτά ασυναίσθητα (ή και όχι) κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου.
Τον επόμενο μήνα δεν χώραγαν κάτω από την ίδια κουβερτούλα. Ο Γιώργος είχε τη γαλάζια και η Ζωή τη ροζ. Κάλυπτε όμως με μεγάλη ευκολία χεράκια και ποδαράκια.
Μετά από 7 -8 μήνες χεράκια και ποδαράκια ξεπρόβαλαν κάτω από τις κουβερτούλες και οι κουβερτούλες πλύθηκαν και κρύφτηκαν στην ντουλάπα.
Η ντουλάπα του Κιλκίς μεταφέρθηκε στην Ορεστιάδα και η ντουλάπα της Ορεστιάδας μεταφέρθηκε στην Αθήνα αλλά οι κουβερτούλες είχαν πάντα θέση μέσα στη ντουλάπα και όχι στις σακούλες των ρούχων, που δεν έκαναν στα παιδιά, και έδινα με μεγάλη μου χαρά σ άλλα παιδάκια.
Σήμερα λοιπόν η Ζωή ανακάλυψε αυτή την κουβερτούλα και την πήρε για τις κούκλες της. Της την έδωσα… και στο κρεβατάκι έχει μια κούκλα που τη σκεπάζει και τα χεράκια και τα ποδαράκια της κούκλας είναι κάτω από την γαλάζια κουβερτούλα μας. Και για σκέψου έχει λίγο χώρο ακόμα για μια ακόμα κουκλίτσα και η Ζωή έβαλε στο κρεβατάκι και τη δεύτερη.
Μόνο που αυτές οι όμορφες κούκλες δεν κρατιούνται χέρι χέρι, ούτε τις κοιτάω με χτυποκάρδι. Κοιτάω όμως τη Ζωή μου και τον Γιώργο μου που παίζει με τα αυτοκινητάκια του παραδίπλα και το χτυποκάρδι παραμένει, μόνο που δεν είναι όπως πρώτα, είναι πιο δυνατό, πιο έντονο και ας μη χωράνε κάτω από τη γαλάζια κουβερτούλα. Χωράνε και τα δυο μέσα στην καρδιά μου και κανένα ποδαράκι ή χεράκι δεν μπορεί να βγει από εκεί ποτέ.
Clelia by Νεράιδες και Δράκοι
10 Ιουνίου, 2016Κατασυγκινήθηκα♡ έχω ζήσει ακριβώς αυτό που περιγράφεις!!! Στην ντουλάπα έχω και εγώ μία ροζ και μια γαλάζια κουβερτούλα!!! Και ας ακολούθησαν στην οικογένεια άλλα 5 ανιψάκια!!! Δεν τις έδωσα ποτέ!!! Και εμένα χέρι χέρι ήταν και ένωναν και τα κεφαλάκια τους♡♡♡
Little Box of Luv
10 Ιουνίου, 2016Όταν μου ζητάνε ρούχα ή οτιδήποτε άλλο έχω απο τον Φατσουλίνο να δώσω σε πιο μικρά μωράκια το κάνω με ευχαρίστηση αλλά υπάρχουν κάποια κομματια ρούχων ή κουβερτούλες που δεν τολμώ. Θέλω να τα κρατήσω για μένα γιατι τα έχω συνδέσει συναισθηματικά για κάποιο λόγο το καθένα με τον Φατσουλίνο. Και έχουν την δική του μυρωδιά και για μένα ανεκτίμητη αξία. Σε καταλαβαίνω απόλυτα Γιούλη μου! Συγκινητικό το κείμενο σου!
Zina
10 Ιουνίου, 2016εβγαλα τα ρουχα απο τη ντουλαπα προχθες να κατεβασω τα καλοκαιρινα…και επαθα το ιδιο. οχι με κουβερτουλα, αλλα με φορεματακι και παπουτσακια. περναει ο χρονος γρηγορα….
Parentslandgr
11 Ιουνίου, 2016Συγκινήθηκα πάρα πολυ με το κείμενό σου.