Ο Γιώργος εθίστηκε με το τάμπλετ!

Τα παιδιά μου από την ώρα που γεννήθηκαν μέχρι και 2,5 χρονών δεν είχαν δει τηλεόραση σχεδόν καθόλου. Η τηλεόραση έμενε κλειστή και άνοιγε μόνο σε ειδήσεις και ενημερωτικές εκπομπές. Έβλεπαν πολύ επιλεκτικά και όχι πάνω από 10 λεπτά κανένα βιντεάκι στο youtube και για ταμπλετ ούτε λόγος!

Πήγαν παιδικό σταθμό 2,5 χρονών και για κακή μου τύχη υπήρχε τηλεόραση η οποία απ ότι έχω καταλάβει έπαιζε όχι μόνο κάθε Παρασκευή όπως μου είχαν πει… Λόγω συνθηκών ωστόσο τα άφησα σ αυτό το σχολείο και αυτή ήταν η αρχή των παιδικών ταινιων!

Αγοράσαμε ένα τάμπλετ περίπου όταν ήταν 3 χρονών και όχι για τα παιδιά αλλά για εμάς… κατεβάσαμε πάλι επιλεκτικά κανένα δυο εκπαιδευτικές εφαρμογές και είχαν το ταμπλετ μ εμάς δίπλα, πάντα με επιτήρηση και ελάχιστη ώρα. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμασταν και να μην σπάσει και δεν τους το δίναμε σχεδόν καθόλου. Κάποια στιγμή μας έπεσε τελικά και έσπασε και δεν είχαμε καν.

Μ αυτά κ μ αυτά φτάσαμε στην πρωτοχρονιά του 2016 και πήραμε μια απόφαση με τον Νίκο (μπαμπά) ότι ήρθε η ώρα να αποκτήσουν και τα δικά μας μικρά από ένα τάμπλετ. Δυο δηλαδή, σκεφτήκαμε να μη μαλώνουν και να κατεβάσουμε μόνο εκπαιδευτικές εφαρμογές για να παίζουν και να μαθαίνουν.

Αμ δε…. τα παιδιά πήραν τα τάμπλετ στα χέρια τους και ήταν σαν να έχουν γεννηθεί μ αυτές τις πληροφορίες. Σε ελάχιστο χρόνο ανακάλυψαν πως μπορούν να κατεβάζουν εφαρμογές και να μπαίνουν στο youtube για να βλέπουν παιδικά. Φρίκαρα αλλά ήταν ο χρόνος που τα άφηνα περιορισμένος και ήμουν δίπλα τους συνεχώς. Εδώ μπορείτε να ξεκινήσετε να μου πετάτε ντομάτες, πατάτες και ότι σας βρίσκετε σε ζαρζαβατικό, τις πέτρες δεν θα τις αντέξω ακόμα….

Είχαμε κάνει και μια συμφωνία από την ώρα που άνοιγε το τάμπλετ  έβαζα το χρονόμετρο της κουζίνας να χτυπήσει σε 15 λεπτά. Τα μικρά συνεργάζονταν άψογα και χωρίς γκρίνια έκλειναν το τάμπλετ και μου το έδιναν μόλις το καμπανάκι χτυπούσε! Ακούγονται σούπερ ιδανικά παιδιά έτσι; Τα παιδιά που θα ήθελαν όλοι σωστά; Και όμως αγαπητοί μου φίλοι!!!!!! Κ όμως!!!!!!! Ήθελαν απλώς το χρόνο τους, τη σωστή στιγμή για να αντιδράσουν, όπως αντιδρούν όλοι όσοι τους δίνεις ένα βάζο με μέλι και τους το παίρνεις χωρίς να έχουν φάει όσο θέλουν…

Ένα βράδυ λοιπόν και ενώ τα έχω βάλει στα κρεβάτια τους, έχουμε πει παραμύθια, έχουμε αγκαλιαστεί-φιληθεί 10000 φορές τα σκεπάζω ξανά και φεύγω από το δωμάτιο ήρεμη!

Δεν ξέρω τι έγινε, δεν έχω ιδέα το πότε έγινε, δεν κατάλαβα τίποτα, δεν άκουσα τίποτα, όλα όσα σκέφτεστε να με ρωτήσετε η απάντηση είναι όχι και δεν….!!!

Ο Γιώργος το γλυκό μου και αθώο παιδάκι σηκώθηκε χωρίς να τον πάρω είδηση και πήρε το τάμπλετ. Έτρεξε ξανά στο κρεβάτι του σκεπάστηκε μέχρι πάνω με το πάπλωμα του και πάτησε on στο ταμπλετ που εγώ του αγόρασα. Έβαλε παιδικό έργο στο youtube και η προβολή ξεκίνησε.

Λίγη ώρα μετά μπήκα ξανά στο δωμάτιο, η Ζωή  κοιμόταν του καλού καιρού, τη σκέπασα ξανά τη φίλησα και γύρισα να δω τον αδερφό της. Έπαθα σοκ, ο Γιώργος μου, το δικό μου παιδί, κοιμόταν πάνω στο ανοιχτό τάμπλετ που έπαιζε εκείνη την ώρα παιδικό στο youtube!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Άρπαξα το τάμπλετ, το έκλεισα και τον ξύπνησα. Με το που άνοιξε τα μάτια του ήξερε γιατί τον ξύπνησα και έκανε κίνηση να κρύψει κάτω από το μαξιλάρι του το τάμπλετ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Προπάθησα να του μιλήσω αλλά ήταν από τον ύπνο, είχα υπερβολικά πολλά νεύρα, μεγάλη στεναχώρια, του είπα απλώς ότι αυτό που έκανε δεν μου άρεσε καθόλου για πολλούς λόγους που θα τους συζητήσουμε την επόμενη μέρα…

Όλο το βράδυ σκεφτόμουν ότι το παιδί μου, το δικό μου παιδί, αυτό που δεν έβλεπε τηλεόραση μέχρι 2.5, αυτό που το ταμπλετ το πήρε 5 χρονών και το είχε μόλις 2 μήνες, αυτό το παιδί που έπαιζε με χρονόμετρο, αυτό το παιδί φέρθηκε έτσι.

Σκεφτόμουν όλη την ακτινοβολία, ότι μπήκε στο youtube χωρίς επίβλεψη και ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να είχε δει….. (σοκ σοκ σοκ), ότι μου είπε ψέματα, ότι φέρθηκε ο Γιώργος μου έτσι. Είμαι τόσο λυπημένη  που 1 εβδομάδα μετά ακόμα το σκέφτομαι.

Την επόμενη μέρα του μίλησα πολύ, έδειξε να καταλαβαίνει και του πήρα το τάμπλετ (και στη Ζωή) και τα ανέβασα ψηλά για να μη μπορούν να τα φτάσουν. Έχει περάσει 1 εβδομάδα, τις πρώτες μέρες μου ζήταγε το τάμπλετ σαν να ήταν εθισμένος. Δεν του το έδωσα, σταμάτησε να μου το ζητάει, ακόμα δεν έχω καταλήξει στο πότε θα το δώσω. Ξέρω σίγουρα ότι πήρα το μάθημα μου! Και ήταν αυτό της μαμάς που νομίζει ότι τα ξέρει όλα, που κάνει λάθη που τα πληρώνει…

 Γενικά είμαι υπερ τα παιδιά να απασχολούνται και με υπολογιστή, ταμπλετ κτλ. Θεωρώ ότι με σωστή χρήση μόνο καλά μπορεί να δώσει. Αλλά σκεφτείτε και εσείς μαζί μου ποια είναι η σωστή χρήση, ποια είναι η σωστή ηλικία, ποια είναι η σωστή ώρα… Μια πολύ ωραία τοποθέτηση έχει κάνει ο Γάλλος ψυχαναλυτής Serge Tisseron με τον κανόνα “3-6-9-12”.

Ο Γιώργος και η Ζωή θα πάρουν ξανά τα τάμπλετ τους, θα ξαναπαίξουν με χρονόμετρο, θα τους κατεβάσω περισσότερες εκπαιδευτικές εφαρμογές, θα είμαι δίπλα τους και θα τα βοηθήσω αν με χρειαστούν! Πριν απ όλα αυτά όμως θα δουλέψουμε λίγο το μικρό μας θεματάκι με το ψεματάκι και εύχομαι να μην περάσουμε ξανά τα ίδια ή χειρότερα!

 

kidsδίδυμαεθισμόςπαιδιάπαιχνίδιτάμπλετ